Alloz-ko urtegia / Embalse de Alloz
Girgillaoko Etxarren / Echarren de Guirguillano
Jateko geldialdia Etxarrin / Parada para comer en Etxarri
Etxauri-ko mendatea / Puerto de Etxauri
Urdanotz
Ollo-ko ibarra (Arteta eta Ollo herrien ikuspegia) /
Valle de Ollo (Vista de los pueblos de Arteta y Ollo)
2013.5.28 Asteartea. Gaurko etapa ez dut berehalakoan ahaztuko. 6:30-etan iratzargailuak jo du, lehiotik kanpora begiratu eta euria ari du, berriro ohera jeje. Azkenean hamaikak aurretik martxan jarri naiz Puente la Reina/Gares-en, lehen kilometroetan Donejakue bideko erromesekin topo eginez. Pare bat kilometroz solasaldian joan naiz bere herritik Santiagora dijoan mutil belgikar batekin, errepidez txirrinduz 21 egunetan 1800km egin omen ditu. Nik mendialderako bidea hartu dut Deierri eta Gesalaz bailaretatik, Girgillano, Etxauri eta Genbe-ko mendateak gaindituz, guztiak ere 300-400 metroko desnibel positiboarekin. Azken mendatearen jeitsieran hasi da nire gaurko gurutzbidea, 5 minutuko euri zaparradak bete betean harrapatu nau, 900 metrotara eta haizea ere tarteko. Zabor poltsa beltz horietako bat burutik behera sartu eta saiatu naiz ahal nuen guztia ekiditen baina alperrik, izoztuta gelditu naiz, eskuetan kristoren mina, belaunetan ere bai, hotzak dardarka; herri ñimiño bazuk igaro ditut baina inon etzen taberna edo antzekorik, Goñibar ibarrean 5 herriren artean ez baitira 200 biztanlera iristen guztiak batuta. Badakit paregabeko inguruneak direla, aurrez bertatik igaro izan naizenetan ingurune honek txundituta utzi bai izan nau, baina oraingoan nere buruari galdezka nenbilen zergatik ez ote nuen erabaki Kanariar Uharteetako Altxorretan Barrena egitea, eguraldia aseguratua izango nuela. Goñi-tik Artetarako jeitsiera bihurrian eguzki printzak azaltzen hasi dira eta ni pozez gainezka; ze gutxi behar den batzuetan gustora sentitzeko. Halere segituan beste zaparrada bat eta akabo, berriro berdin. Gaur konprobatu dut askotan txirrindulari profesionalei gertatzen zaiena eguraldi makurrarekin, jatea eta edatea deskuidatzea, eta gero hortik etortzen dira txakalaldi edo pajara famatuak. Nik ere gogoz kontra jan eta edan behar izan dut, badakit ezin dudala alimentazioa deskuidatu. Azken kilometrotan burua Iruñea-ra iristean bakarrik nuen, ez argazki eta ez bideo-kamera; Tour-ean ihes eginda banindoa bezala helmugan bakarrik pentsatuz. Aze etapa, 110km, iritsi naiz helmugara, ihes eginda. Dutxa beroa eta makarroi pasta platerkada eder bat jan arte ez naiz errekuperatu.
28.5.2013 Martes. La etapa de hoy no voy a olvidar en mucho tiempo. A las 6:30 de la mañana suena el despertador, miro desde la ventana, està lloviendo, otra vez a la cama jeje. Al final salgo poco antes de las 11:00, en los primeros kilometros compartiendo camino con los peregrinos del Camino de Santiago. Hago dos kilometros junto a un chico belga que viene por carreteras asfaltadas desde su casa, 1800kms en 21 etapas. Yo me desvio hacia las montañas, direcciòn a los valles de Yerri/Deierri y Gesalatz, y dando paso a los puertos de Girgillano, Etxauri y Genbe; todas ellas subidas serias, con un desnivel positivo de entre 300 y 400 metros. En la bajada de este ùltimo puerto ha empezado mi verdadero calvario, un chaparròn de lluvia a 900 metros de altitud y el viento de entre medio. Meto una bolsa de basura negra, intentando conseguir que me enfriara lo menos posible, pero en valde; me duelen las manos, al igual que las rodillas, estoy tiritando con el frio, freno como puedo. Paso algunos minusculos pueblos pero no hay ni rastro de ningùn bar, dado que entre los cinco pueblos que conforman este valle de Goñibar no consiguen llegar a los 200 habitantes entre todos. Se que es un valle precioso, dado que cuando he pasado anteriormente por este sitio me ha dejado cautivado; pero hoy voy preguntandome a mi mismo porque no decidi hacer el A Travès de los Tesoros de las Islas Canarias, que tendrìa asegurado buen tiempo. En la sinuosa bajada entre los pueblos de Goñi y Arteta, aparece un rayo de sol, por lo que me alegro un montòn, dandome cuenta de que algunas veces no se necesita mucha cosa para sentirse agusto. Pero pronto vuelvo a la realidad, vuelve otro chaparròn, otra vez como antes. Hoy he entendido el porque de como algunos ciclistas profesionales descuidan la comida y la bebida con tiempo adverso, llevandoles a las famosas pajaras. Hoy no tengo ganas de comer ni de beber, pero lo hago porque se que este aspecto no se debe descuidar. Los ùltimos kilometros solo tengo en cabeza llegar a Pamplona/Iruñea, ni fotos ni video-camera; como si estuviera escapado en una etapa del Tour. Vaya etapa, 11okms, he llegado a meta, escapado. No he recuperado hasta una ducha caliente y un gran plato de pasta-macarrones.